کشوری بود که به فکر عوض کردن کل دنیا بود در حالی که وضعیت در خود کشور رضایت بخش نبود. بیکاری زیاد ، گرونی سرسام آور ، امنیت از هر لحاظ خیلی پایین ، آزادی از هر نوع وجود خارجی نداشت. مسئولینش معلوم نبود که واقعن در جایگاه خودشون ، اون تخصص رو دارند یا نه (بعضی وقتا هم مدرک نداشتند) در کل هیچی سر جاش نبود. البته البته بعضی وقتا یه گوشهای یه اتفاقایی میافتاد ولی اونقدر کوچیک بود که مثل سوسو زدن یه چراغ در حال خاموش شدن در تاریکی بود.
ولی خب این کشور به فکر عوض کردن کل دنیا بود. غافل از اینکه در خودش چه میگذره.
اینو عنوان کردم که بگم ما اول باید به فکر تغییر در خودمون باشیم و بعد از اینکه تونستیم خودمونو اصلاح کنیم به فکر اصلاح دیگران بیفتیم که وقتی خودمونو اصلاح بشیم ، خود به خود شرایطی پیش میاد که اطرافمون هم اصلاح میشه.
باید وسیع فکر کنیم و برای تغییر خودمون از اون استفاده کنیم.
برای تغییر خودمون باید تفکراتمون جهانی و کائناتی باشه و اصلاحمون در محدوده خودمون نه اینکه تفکراتمون در محدوده خودمون باشه و اصلاحاتمون جهانی و کائناتی که در این صورت نابودیمون حتمیه.
